งานวิจัยใหม่พบว่าพนักงานร้านทำเล็บในโคโลราโดต้องเผชิญกับความเสี่ยงด้านสุขภาพที่เพิ่มขึ้นเนื่องจากมลพิษในอากาศภายในอาคาร

แม้ว่า VOCs จำนวนมากจากผลิตภัณฑ์ทำเล็บจะได้รับการระบุแล้ว แต่ไม่มีการศึกษาทางวิทยาศาสตร์ใดที่พิจารณาถึงผลกระทบด้านสุขภาพในระยะยาวสำหรับพนักงานที่สัมผัสสารเหล่านี้วันแล้ววันเล่า สารประกอบใดอยู่ในอากาศที่ความเข้มข้นเท่าใด และเมื่อปล่อยแล้วจะเอาออกได้อย่างไร? ใน 2 ครั้งแยกกัน มอนโตยะพยายามเริ่มการทดสอบภาคสนาม แต่การรักษาความปลอดภัยสถานที่นั้นทำได้ยาก ร้าน ทำเล็บ กว่าร้อยละ 90 ทั่วประเทศเป็นธุรกิจขนาดเล็ก ใช้แรงงานส่วนน้อยเป็นหลัก และขาดทรัพยากรเพียงพอในการดูแลด้านสุขภาพและความปลอดภัยของพนักงาน หลายคนปฏิเสธที่จะเข้าร่วมด้วยความกลัวผลที่ตามมา "นี่เป็นปัญหาที่ต้องใช้ความละเอียดอ่อนอย่างมากและแนวทางที่เคารพต่อชุมชนที่ให้บริการ" มอนโตยากล่าว ในปี 2560 นักศึกษาระดับปริญญาตรี 4 คนที่ทำงานกับ Montoya ใช้เครือข่ายส่วนตัวเพื่อช่วยรักษาความปลอดภัยในการเข้าถึงร้านเสริมสวย 6 แห่งสำหรับการทดสอบการตรวจสอบตลอดระยะเวลา 18 เดือน ร้านตกลงที่จะเข้าร่วมในเงื่อนไขของการไม่เปิดเผยชื่อ นักวิจัยได้ติดตั้งอุปกรณ์เพื่อตรวจสอบ VOCs ที่รู้จัก เช่น เบนซิน โทลูอีน เอทิลเบนซีน และไซลีน (BTEX รวม) พร้อมกับฟอร์มาลดีไฮด์ แม้ว่าระดับฟอร์มาลดีไฮด์จะใกล้เคียงกับที่วัดในสถานที่อื่นๆ แต่การศึกษาพบว่าความเข้มข้นของเบนซีนที่เป็นอันตรายสูงเกินคาด ซึ่งเชื่อมโยงกับมะเร็งเม็ดเลือดขาวในร้านเสริมสวยทั้งหกแห่ง นักวิจัยกล่าวว่าข้อกังวลที่แท้จริงคือสำหรับคนทำงานในอุตสาหกรรมนี้ Montoya และเพื่อนร่วมงานขอให้พนักงานกรอกแบบสอบถามเกี่ยวกับหลักปฏิบัติในการจ้างงาน หลักปฏิบัติด้านความปลอดภัย และอาการทางสุขภาพ ช่างเทคนิครายงานว่าทำงานเฉลี่ย 52.5 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ บางงานสูงถึง 80 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ของคนงานรายงานว่ามีอาการไม่พึงประสงค์อย่างน้อยหนึ่งอย่าง โดยมีการตอบสนองทั่วไป เช่น ปวดศีรษะ ระคายเคืองผิวหนัง และระคายเคืองตา การศึกษาพบว่าสำหรับคนทำงานในร้านเสริมสวยบางแห่ง ความเสี่ยงมะเร็งตลอดชีวิตสูงกว่าระดับที่ออกโดย EPA พื้นฐานถึง 100 เท่า นักวิจัยได้เน้นย้ำว่าลูกค้าร้านเสริมสวยจะเผชิญกับความเสี่ยงน้อยลงอย่างมาก ระดับมลพิษทางอากาศที่สังเกตได้ไม่น่าจะส่งผลเสียต่อสุขภาพใดๆ ต่อทุกคน แต่กลุ่มที่เปราะบางที่สุด เช่น สตรีมีครรภ์หรือผู้ที่เป็นโรคหอบหืดขั้นรุนแรง "มันขึ้นอยู่กับระยะเวลาที่คุณใช้ในและรอบๆ สภาพแวดล้อมนั้น" มอนโตย่ากล่าว "ลูกค้าใช้เวลาเพียงเสี้ยวหนึ่งของเวลาในร้านทำผมเหมือนที่พนักงานทำ เว้นแต่ว่าพวกเขาจะมีอาการภูมิแพ้หรือหอบหืดค่อนข้างรุนแรง ลูกค้าก็ไม่ต้องกังวลอะไรมาก" ด้วยอันตรายที่เห็นได้ชัด Montoya กล่าวว่าคำถามที่ใหญ่ที่สุดคือวิธีกำจัด VOCs อย่างปลอดภัยและไม่รบกวนธุรกิจร้านเสริมสวย Montoya และนักเรียนของเธอมีคำตอบ: วิศวกรรมเป็นศิลปะ ในปี 2559 Aaron Lamplugh วิศวกรเครื่องกลและผู้สมัครระดับปริญญาเอกได้เริ่มทำงานร่วมกับ Montoya เกี่ยวกับวิธีการลดความเข้มข้นของสารอินทรีย์ระเหยง่ายโดยใช้วัสดุดูดซับที่มีต้นทุนต่ำ เช่น ถ่านหินที่ผ่านการอบด้วยความร้อนหรือไม้ที่มีความเกี่ยวข้องสูงกับโมเลกุลอินทรีย์ เช่น สารประกอบ BTEX วัสดุถ่านกัมมันต์เหล่านี้สามารถกำจัด VOCs ที่เป็นอันตรายผ่านการแพร่กระจายแบบพาสซีฟ แต่ใช้เวลานาน หัวฉีดอากาศที่ส่งอากาศเสียไปยังวัสดุดูดซับที่มีการไหลมากขึ้นช่วยให้การกำจัดมีประสิทธิภาพมากขึ้น "เราเห็นอัตราการกำจัด VOC ที่สูงด้วยวิธีนี้ในห้องปฏิบัติการที่มีการควบคุม เกือบ 100 เปอร์เซ็นต์" Lamplugh กล่าว "เรายังคงเพิ่มประสิทธิภาพสำหรับภาคสนาม ซึ่งสภาวะต่างๆ คาดเดาไม่ได้" ด้วยการสนับสนุนทุนจากสตูดิโอเพื่อศิลปะธรรมชาติ สิ่งแวดล้อม วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี (NEST) ของ CU Boulder ในปี 2018 Lamplugh ร่วมมือกับนักเซรามิกและผู้สมัคร MFA Camila Friedman-Gerlicz เพื่อใช้วัสดุจากถ่านกัมมันต์เพื่อสร้างแกลเลอรีที่คุ้มค่า งานศิลปะ ชิ้นส่วนเหล่านี้สามารถแขวนบนผนังในร้านทำเล็บได้ ทำให้สบายตาในขณะที่ทำความสะอาดอากาศอย่างเงียบๆ ในสภาพแวดล้อมที่เหมาะในโลกแห่งความจริง เครื่องบินไอพ่นขนาดเล็กจะอยู่ที่ส่วนท้ายของแต่ละโต๊ะ พัดพาควันเคมีไปยังงานศิลปะถ่านโดยตรง กำจัดสารอินทรีย์ระเหยง่ายที่ตกค้างได้อย่างมีประสิทธิภาพ "วัสดุเหล่านี้สามารถสวยงาม ราคาไม่แพง และมีประสิทธิภาพ" มอนโตย่ากล่าว การนำนวัตกรรมทางวิศวกรรมออกจากห้องทดลองและเข้าสู่ชุมชนที่จะได้รับประโยชน์สูงสุดจากนวัตกรรมเหล่านั้นเป็นสิ่งสำคัญที่สุด Lamplugh กล่าว "มีช่องว่างความรู้ขนาดใหญ่และช่องว่างด้านกฎระเบียบในขณะนี้" เขากล่าว "เราควรลงทุนในเทคโนโลยีที่จะแก้ปัญหาในพื้นที่ซึ่งสามารถเข้าถึงได้และใช้งานได้" Montoya ให้เครดิตนักวิจัยระดับปริญญาตรีของเธอ (รวมถึงผู้ร่วมวิจัย Feng Xiang และ Janice Trinh) ที่ยอมรับภารกิจนั้นและอุทิศตนเพื่อการวิจัยที่จะปรับปรุงคุณภาพชีวิตโดยเฉพาะในชุมชนที่ด้อยโอกาส "บ่อยครั้งที่เทคโนโลยีติดอยู่กับทฤษฎี" มอนโตย่ากล่าว "ฉันคิดว่านักเรียนของเราต้องการความช่วยเหลือในตอนนี้ วิศวกรรมรูปแบบใหม่ที่จะดึงดูดคนรุ่นต่อไป"