ดาวอังคาร

ดาวอังคารแสดงสัญญาณของชีวิตและวัยหนุ่มสาว ทีมนักวิจัยนานาชาติที่นำโดย ETH Zurich ได้วิเคราะห์กลุ่มของมาร์สเควกมากกว่า 20 ครั้งที่เกิดขึ้นในระบบ Cerberus Fossae graben จากข้อมูลแผ่นดินไหว นักวิทยาศาสตร์สรุปว่าการสั่นสะเทือนความถี่ต่ำบ่งชี้ถึงแหล่งกำเนิดที่อบอุ่นซึ่งอาจอธิบายได้ด้วยลาวาที่หลอมเหลวในปัจจุบัน เช่น หินหนืดที่ระดับความลึกนั้น และการระเบิดของภูเขาไฟบนดาวอังคาร โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พวกเขาพบว่าแผ่นดินไหวส่วนใหญ่อยู่ในส่วนในสุดของ Cerberus Fossae เมื่อพวกเขาเปรียบเทียบข้อมูลแผ่นดินไหวกับภาพเชิงสังเกตในพื้นที่เดียวกัน พวกเขายังพบคราบฝุ่นสีเข้มขึ้น ไม่เพียงแต่ในทิศทางที่ลมเด่น แต่ในหลายทิศทางรอบๆ Cerebus Fossae Mantling Unit "เฉดสีที่เข้มขึ้นของฝุ่นแสดงถึงหลักฐานทางธรณีวิทยาของการปะทุของภูเขาไฟครั้งล่าสุด - อาจเกิดขึ้นภายใน 50,000 ปีที่ผ่านมา - ค่อนข้างใหม่ในแง่ธรณีวิทยา" ไซมอน สเตห์เลอร์ ผู้เขียนนำของรายงานอธิบาย ซึ่งขณะนี้ได้รับการตีพิมพ์ใน วารสารเนเจอร์ . Staehler เป็นนักวิทยาศาสตร์อาวุโสที่ทำงานในกลุ่ม Seismology and Geodynamics นำโดยศาสตราจารย์ Domenico Giardini ที่สถาบันธรณีฟิสิกส์ ETH Zurich ทำไมต้องศึกษาเพื่อนบ้านบนบก? การสำรวจดาวเคราะห์เพื่อนบ้านของโลกไม่ใช่เรื่องง่าย ดาวอังคาร เป็นดาวเคราะห์ดวงเดียวนอกเหนือจากโลกที่นักวิทยาศาสตร์มียานสำรวจบนภาคพื้นดิน ยานลงจอด และตอนนี้แม้แต่โดรนที่ส่งข้อมูล จนถึงตอนนี้ การสำรวจดาวเคราะห์อื่นๆ ทั้งหมดอาศัยภาพถ่ายวงโคจร Domenico Giardini กล่าวว่า "SEIS ของ InSight เป็นเครื่องวัดแผ่นดินไหวที่ไวที่สุดเท่าที่เคยติดตั้งมาบนดาวเคราะห์ดวงอื่น" "มันเปิดโอกาสให้นักธรณีฟิสิกส์และนักแผ่นดินไหววิทยาได้ทำงานกับข้อมูลปัจจุบันที่แสดงสิ่งที่เกิดขึ้นบนดาวอังคารในปัจจุบัน ทั้งบนพื้นผิวและภายใน" ข้อมูลแผ่นดินไหวพร้อมกับภาพการโคจรช่วยให้มั่นใจได้มากขึ้นสำหรับการอนุมานทางวิทยาศาสตร์ ดาวอังคารเป็นดาวเคราะห์ที่อยู่ใกล้โลกมากที่สุดดวงหนึ่ง มีความสำคัญต่อการทำความเข้าใจกระบวนการทางธรณีวิทยาที่คล้ายคลึงกันบนโลก จนถึงตอนนี้ ดาวเคราะห์สีแดงเป็นดาวเคราะห์ดวงเดียวที่เรารู้จัก ซึ่งมีองค์ประกอบหลักเป็นเหล็ก นิกเกิล และกำมะถัน ซึ่งครั้งหนึ่งเคยรองรับสนามแม่เหล็ก หลักฐานทางภูมิประเทศยังบ่งชี้ว่าครั้งหนึ่งดาวอังคารมีผืนน้ำกว้างใหญ่และอาจมีชั้นบรรยากาศที่หนาแน่นกว่า แม้กระทั่งทุกวันนี้ นักวิทยาศาสตร์ได้เรียนรู้ว่าน้ำที่กลายเป็นน้ำแข็ง แม้ว่าอาจจะเป็นน้ำแข็งแห้งเป็นส่วนใหญ่ แต่ก็ยังมีอยู่ที่ขั้วของมัน Anna Mittelholz, Postdoctoral Fellow จาก ETH Zurich และ Harvard University กล่าวว่า "ในขณะที่ยังมีอะไรให้เรียนรู้อีกมาก หลักฐานของหินหนืดที่อาจเกิดขึ้นบนดาวอังคารก็น่าสนใจ" สิ่งที่เหลืออยู่สุดท้ายของชีวิตทางธรณีฟิสิกส์ เมื่อมองดูภาพของภูมิประเทศบนดาวอังคารที่แห้งแล้งและเต็มไปด้วยฝุ่น เป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการว่าเมื่อประมาณ 3.6 พันล้านปีก่อน ดาวอังคารยังมีชีวิตอยู่ อย่างน้อยก็ในแง่ธรณีฟิสิกส์ มันพ่นเศษซากภูเขาไฟออกมาเป็นเวลานานพอที่จะก่อให้เกิดบริเวณธาร์ซิส มอนเตส ซึ่งเป็นระบบภูเขาไฟที่ใหญ่ที่สุดในระบบสุริยะของเรา และภูเขาไฟโอลิมปัส มอนส์ ซึ่งเป็นภูเขาไฟที่มีความสูงเกือบสามเท่าของยอดเขาเอเวอเรสต์ แรงสั่นสะเทือนที่มาจาก Cerberus Fossae ที่อยู่ใกล้เคียง ซึ่งตั้งชื่อตามสิ่งมีชีวิตในตำนานเทพเจ้ากรีกที่รู้จักกันในชื่อ "หมาล่าเนื้อแห่งนรก" ที่เฝ้ายมโลก แสดงว่าดาวอังคารยังไม่ตายเสียทีเดียว ที่นี่ น้ำหนักของบริเวณภูเขาไฟกำลังจมลงและก่อตัวเป็นกราเบน (หรือรอยแยก) ขนานกัน ซึ่งจะดึงเปลือกของดาวอังคารออกจากกัน คล้ายกับรอยแตกที่ปรากฏด้านบนของเค้กในขณะที่อบ ตามที่ Staehler "